A casa do ferreiro

Este traballo é un dos máis antigos coñecidos. Era absolutamente esencial nas zonas rurais, sen el tería sido imposible manter o equipamento da labranza en bo estado, evitando situacións difíciles para moitos agricultores, xa que acudían a el cando era necesario arranxar calquera ferramenta de cultivo.

A súa tarefa era a dun artesán que debía unir forza, enxeño e destreza, para darlle co martelo a forma desexada, así como o temperado necesario ás pezas que se forxaban na súa forxa.

Naqueles anos, foi a capacidade ligada á propia experiencia, as técnicas que determinaron a calidade do seu traballo que se mantivo sen grandes variacións durante moito tempo.

A cor era moi importante para determinar a temperatura e a maleabilidade do metal. Cando o ferro se quenta, primeiro vólvese vermello, despois laranxa, amarelo e finalmente branco. A cor ideal para o forxado é un branco – laranxa.

Unha ocupación que nunca necesitou demasiada infraestrutura para levar a cabo, sempre se dixo que o ferreiro todo o que necesitaba era algo para quentar o metal, algo onde golpear e algo para golpear e afiar se fose necesario.

A través da súa forxa, xunque e martelos, facía obxectos metálicos, comunmente aceiro e ferro, necesarios para toda a sociedade. Produtos en ferro forxado como barras, varandas, punteiros, cortes fríos, picos (este tipo de ferramentas tamén se dedicaron á afiar e temperar, porque sufriron moito desgaste).

Tamén elaboraron diversos produtos de ferro forxado, como mobles, esculturas, ferramentas, obxectos decorativos e relixiosos, campás, utensilios de cociña, armas, fogóns, chaves.

Naqueles anos foi a súa propia experiencia e destreza a que determinou a calidade do seu traballo. O mundo rural necesitaba o ferreiro para afiar ferramentas, especialmente as aras. Tamén asumiu as funcións de cerralleiro, comprometéndose a facer peches, chaves, bisagras e pequenos ferraxes nos que predominase o traballo de axuste coa lima. Colaborou co carreiro na construción dos carros.